Rozdział XXI- Przegrana.

Kochani.

Na początek krótka informacja. Ostatni rozdział został opublikowany w czerwcu. To szmat czasu. Przez tak długi okres wiele się wydarzyło. Historia była już na straconej pozycji, a moja wena i zapał do pisania odeszły w bardzo siną dal. Wtedy był czas, że opowiadałam o blogu i o pisaniu pewnej ważnej dla mnie osobie.  Mówiłam, że to wszystko jest takie głupie, niepotrzebne i beznadziejne. Opowiadałam o wyświetleniach, komentarzach, błędach, które wciąż popełniam. Wtedy usłyszałam, że jeśli to są moje marzenia i jeśli sprawia mi przyjemność to co robię, to nie mogę używać właśnie takich słów jak głupie. Po prostu mam to robić i tyle.  Reszta przyjdzie sama. Niestety mojego rozmówcy już z nami nie ma. Są tylko pozostawione w pamięci jego słowa.

Rozdział PRZEGRANA jest w całości poświęcony przemyśleniom Violetty. W jej życiu, mimo, że ona jeszcze o tym nie wie, niebawem pojawi się miłość. Inna. Trudna. Niezrozumiała. Nadal chcę by moja książka, bo tak chyba mogę nazwać to, co się dzieje na blogu była emocjonalna. Sentymentalna, może trochę przegadana, ale taka moja. Tak naprawdę każde słowo obrazuje mnie. Rozdział powstał już jakiś czas temu. Niestety inny niż ten, który czytać będziecie za chwilę. Ciągle coś mi nie pasowało, było nie tak.  Tamten pozostanie tylko w moich folderach. Chodziłam, myślałam i powstało.  Mam nadzieję, że  znajdzie się  jedna osoba, której przeczytanie tego sprawi choć trochę radości i przyjemności. Inspiracje tego rozdziału to Kalejdoskop szczęścia w wykonaniu Andrzeja Piasecznego i wiersz Nowa teoria poznania Wojciecha Jarosława Pawłowskiego. 

Ewa. 

Kalejdoskop szczęścia  

Słodki pocałunek, smak malin, smak słońca. Wiem, że to zabronione. Niemoralne. Złe. Ale czy to powstrzymuje mnie przed tym, by marzyć i śnić. Nie. Nic nie jest wstanie powstrzymać mnie przed kosztowaniem jej ust. Spijaniem smaku jej skóry. Czuję jej emocje. Jej ciało drży  targane uczuciem. Ba, ono drży z podniecenia. To ja jestem mężczyzną, który sprawia, że ona znajduje się w takim stanie. Moje usta smakują każdy zakamarek jej ciała. Pocałunki pieszczą szyję. Język wyznacza trasę między zagłębieniem obojczyka, a karminowym zwieńczeniem jej cudownych piersi. Opuszki gładzą każdą krzywiznę  ciała, tak doskonałego dla mnie. Dłonie wyznaczają coraz to nowe tory dla naszej namiętności. Pod powiekami mam obraz jej twarzy naznaczonej przyjemnością. Twarzy wykłutej w kamieniu ekstazy. Zarumieniony policzek zdobi pojedyncza łza, przypominająca w świetle świec błyszczący kryształ. Zbieram ją swoimi ustami. Spijam z niej pojedyncze dowody szczęścia. Moje ciało tak doskonale pasuje do niej. Stapiam się z nią tak ściśle, tak doskonale… .

Krok. Stopień. Krok. Stopień. Byle do celu. Dwa kroki i dwa schodki zamykają mnie w nowym świecie. Świecie który tworzę za gładką szybą. Moją nową pasją stało się podróżowanie po Madrycie lokalnymi autobusami. Pokonuję te dwa stopnie, by znaleźć najbardziej oddalony fotel, by oprzeć bark o gładką taflę szyby i zatopić się w coraz to nowe obrazy, które obserwuję podczas jazdy. Od świata dzieli mnie tylko parę milimetrów tworzywa, a mam wrażenie, że od tego świata dzieli mnie inny świat. Świat, który raz za razem przewraca moje poukładane na pozór życie kolejny i kolejny raz. Dziś pogoda chyba wyczuwa mój nastrój i dość mocno się z nim solidaryzuje. Od rana niebo spowijają gęste chmury, które raczą nas nieustającą ulewą. Moje myśli to też taki ocean chmur. Kiedy myślę, że już się z tym uporałam przychodzi taki dzień jak dziś i wszystko wraca ze zdwojoną siłą. Stawiam krok na pierwszym stopniu i widzę migające światła i iluminacje dyskoteki, choć to tylko błyskawica zabłąkana na chmurnym niebie. Drugi stopień i słyszę ogłuszający dźwięk muzyki. Wszystko we mnie dudni; choć to tylko grzmot towarzyszący błyskawicy. Jakie to wszystko popaprane. Zaczynam wierzyć, że to ja jestem popaprana. Z impetem opadam na twardy fotel. Z moich włosów spływają pojedyncze krople wody, a ciałem wstrząsa niekontrolowany dreszcz. Azyl. Tych kilka minut, spędzonych na przystanku wszystko mi przypomniały. Każdy podmuch wiatru pachniał jego oddechem, owiewając moją skórę, każdy rozbłysk świateł samochodów, czy też zmiana sygnalizacji, były jego oczami, które błyszczą chwilową niepoczytalnością. Tak. Znów to samo. Po raz kolejny nic nie będzie takie samo. Moje zmęczone oczy śledzą panoramę przemijającą za szybą, a oddech tworzy nieregularne wysepki na szybie, utrudniając moje ulubione zajęcie jakim stało się podziwianie ulic Madrytu. Nerwowym ruchem nadgarstka przecieram powierzchnie zacierając niechcianą parę. Boże, dlaczego tym samym gestem nie mogę zetrzeć problemów z mojego życia. Przecież na takie dylematy wciąż jestem za młoda. Uporczywie szukam odpowiedzi po drugiej stronie lustra, jednak jej tam nie ma. Są tylko krople, które bezwolnie rzeźbią coraz to nowe korytarze w gładkiej powierzchni, by po chwili zakończyć swój bieg rozbite na milion kryształków. Najpierw były godziny, później dni. Dni, które zmieniły się w tygodnie. Minęły miesiące. Setki sytuacji, a ja tkwię wciąż w przestrzeni zwanej dalej Leonem. Leon to synonim zburzenia, destrukcji. Nie potrafię zrozumieć, co z nim jest nie tak. Mieć wszystko i wszystko tracić, chyba tylko to mogę o nim ostatnio powiedzieć.

Parę godzin po niezręcznej sytuacji, którą mi zafundował, miało miejsce kolejne wydarzenie. Kolejna rewolucja. Czy naprawdę w moim życiu nic nie może być ewolucją , spokojną, bezbolesną zmianą. Chyba mój los zapisany jest  takimi efektownymi i spektakularnymi wybuchami. Parę godzin po występie Leona czekała na mnie informacja z serii zaskakujących. Mianowicie wydarzyło się coś, co spowodowało wyjazd wujostwa na czas nieokreślony. Wyjazd nie byle jaki bo z Hiszpanii do Argentyny. Cała nasza „rodzinka” po raz kolejny została przeorganizowana. Wujek wyjaśniając wszystko powiedział coś, co odebrałam jak rozkaz, ale i radę- to okazja by dorosnąć. Tak, niewątpliwie, każdy z nas miał przestrzeń by dorosnąć. Tyczy się to nawet dwóch dorosłych opiekunów, mianowicie Olgi i Ramallo. Tak ta dwójka z nami została, by mieć pieczą nad domem i kancelarią wujka. Jednak nawet oni mają do pokonania swoją własną drogę. Mimo ich doświadczenia życiem,  droga, którą muszą przebyć jest równie wyboista jak nasza. Mam nadzieję, że Olga w końcu odnajdzie ścieżkę do serca Ramallo, a ten porzuci swą dumę i otworzy się na miłość, na którą niewątpliwie zasługuje. Zresztą, mam nadzieję, że pomogę Oldze pokruszyć te betonowe okopy.  Matko, mam takie plany, a sama nie potrafię sobie poradzić z uczuciami. Jakby mało było mi problemów. Cały ostatni czas to jak jeden wielki problem. Wyjazd wujostwa zdjął ochronną barierę. Zaczęło się dorosłe, odpowiedzialne życie. Sama zaczęłam się troszczyć o wszystko. Szkoła, dodatkowe lekcje, praca, w postaci mniejszych i większych ról w kolejnych bajkach, czy serialach.  Ciągłe ćwiczenie roli. Niby jest Olga by pomagać, ale doszłam do wniosku, że to moja odpowiedzialność, moje życie. Dorosłe życie. Dodatkowo opieka nad Milenką, by choć trochę odciążyć Olgę w obowiązkach. Mała to niespożyty wulkan energii i pomysłów. Wszędzie jej pełno. Przebywając z nią trzeba mieć oczy wkoło głowy. Milion pomysłów na minutę sprawia, że zrozumiałam, co oznacza powiedzenie, że nie można kogoś upilnować bo jest jak  worek pcheł. Ona właśnie taka jest, a tylko Diego ma patent na uspokojenie małego diabełka.  A  u niego krucho z czasem, bo robi wszystko by uruchomić własną firmę. Nic tylko szara rzeczywistość  dorastania. Procesu, który boli, ale jest konieczny jak oddech.

Moja dorosłość to również miłość. Miłość, która ma na imię Federico. Tylko, że jego nie ma od tygodni. Jego kariera nabiera tempa, a on pragnie ją rozwijać. Wieczne ćwiczenia, warsztaty, przesłuchania, promocje. Nigdy nie wybaczyłabym sobie gdybym zaczęła go ograniczać. Nigdy. Praca jest jego częścią. To jakie ma do niej podejście i jak ją wykonuje również wpłynęło na to, że go pokochałam. Tylko, w tym wszystkim jest jedno ale… . Tak cholernie mi go brakuje. Jego uśmiechu, optymizmu, ciągłych przekomarzanek, narzekania. Brakuje mi jego ciepła i dotyku. Jego pocałunków i bezpiecznych ramion. Kiedy parę tygodni temu żegnałam go na lotnisku, obiecywałam sobie, że będę dzielna, że się nie rozpłaczę. Jednak moje plany diabli wzięli, gdy przez chwilę w tym tłumie ludzi poczułam dojmującą samotność. Wciąż czułam ciepło jego dłoni, wciąż dochodziły do mnie cicho szeptane obietnice i zapewnienia o miłości i tęsknocie. Jednak mimo tej bliskości czułam jakby coś się kończyło. Jego wyjazd odczułam jako stratę. Nie wiem, czy miał na to wpływ wcześniejszy wyjazd i łzawe pożegnanie z wujostwem, czy po prostu moje głupie serce protestowało przeciw rozłące. Wiem, że czułam jakby odbierano mi coś cennego. Kiedy po raz ostatni tam na tym lotnisku, wśród tłumu całował moje usta, było mi wszystko jedno. Nie wstydziłam się, że zobaczą to obcy ludzie, że być może ktoś zrobi zdjęcie, które ozdobi okładkę jakiegoś młodzieżowego pisma. Nie liczyło się nic i nikt. Tylko ja i on. Włożyłam w tamten pocałunek całą miłość, która kumulowała się w moim sercu. Każda cząstka miłości, która wypełniała moje komórki, skupiała się na jego warach. Całowaliśmy się jak nigdy dotąd. Nie było żadnych barier i granic. Moje dłonie błądziły po jego policzkach, ucząc się kształtu jego twarzy wciąż i w ciąż. Czułam jego ciepło przenikające przez ubrania. Każda nawet najmniejsza cząstka mojego ciała wyrywała się ku niemu. Jego zaborcze ramiona przyciągały mnie coraz bliżej, a usta sprawiały, że moje wargi stanęły w płonieniach.

Te wszystkie obrazy, przeskakują pod moimi przymkniętymi powiekami jak w kalejdoskopie. Tworzą nieokreślone wzory, podobnie jak krople deszczu tworzą skomplikowane kanały na szybie. Nic nie jest proste ani oczywiste. Nic. Zwłaszcza, że jedno wspomnienie z tamtego okresu usilnie staram się zepchnąć w głąb zakamarków duszy. Po raz kolejny przecieram szybę z pary unoszącej się z moich ust. By zapomnieć. By w ogóle  móc zapomnieć. Wilgotną dłoń opieram na rozchylonych ustach tylko po to, by jej dotykiem sprawić, że powróci smak pocałunku Federico. Chcę użyć magicznej różdżki by wspomnienie tej namiętności na zawsze przysłoniło inne. Jedna namiętność aby zastąpić inną. Jednak tak się nie da. To nie takie proste. Ani gest mojej dłoni, ani wielka chęć nie wymazuje innych wspomnień. Tego obrazu nie potrafię wyprzeć ani z serca, ani z rozumu. Nawet wielkie pokłady miłości do Federico nie chcą działać jak kurtyna. Po raz kolejny podczas tej podróży topię swoje spojrzenie w smolistych chmurach. W obłokach dostrzegam twarz tak inną od twarzy mojego chłopaka. Piękne oczy, poczochrane włosy, nagi tors. Bardzo podobna powierzchnia, lustro odbijająca wizerunek, obłoczki pary z niedawno branego prysznica. Jego pozostałości na włosach i nagim torsie w postaci pojedynczy kropel wody. Czarne dresowe, spodnie i niedbały ruch nadgarstka oczyszczający gładką taflę z pary. I ja zerkająca nieśmiało zza futryny. Dłonie przeczesujące włosy, kolejne spojrzenie w lustro. Pianka do golenia powolnym gestem rozprowadzana po policzkach i szyi. Powolne unoszenie maszynki do golenia. Flegmatyczne ruchy jakby podczas jakiegoś typowo męskiego rytuału. Maszynka sunąca po krzywiźnie policzków. Miarowe wyłanianie się obrazu jego twarzy spod warstwy pianki. Skupienie w jego oczach, tych pięknych, w odcieniu gorzkiej czekolady. Nie potrafiłam w tamtym momencie oderwać wzroku. Magnetyzm tej chwili nie pozwolił mojemu ciału drgnąć choć na milimetr. Moją uwagę pochłaniała ta dłoń, która swobodnie trzymała maszynkę, by później szybkim ruchem zmyć resztki pianki, osuszyć policzki. Moje zmysły wypełnia zapach wody kolońskiej. Jego zapach. Nutka kawy zmieszana z drzewem sandałowym. Na siłę chciałam przywołać smak ust Federico, tylko po to, by zepchnąć w podświadomość ten zapach. By stłumić reakcje mojego ciała. Usunąć ciarki ze skóry, wyciszyć przyspieszony oddech, zetrzeć krople potu perlące się nad górną wargą. Pragnienie by ktoś, lub coś rozwiązał ten niewyobrażalny supeł tworzący się w dole mojego brzucha. Pragnienie by te dłonie, które wodziły po jego policzkach, z taką samą subtelnością wodziły po mojej skórze. Pożądanie przeszywało każdy zakamarek mojego jestestwa.  Na jedną chwile zniknął Leon i jego cwaniactwa, ale zniknęła również miłość do Federico. Na tę jedną chwilę całym światem stał się chłopak… .  Nie, nie chłopak, młody mężczyzna, który kiedyś był całym moim światem, a teraz jest całym światem dla ślicznej , małej dziewczynki o niebieskich oczkach.

Violetta, jakbyś miała mało problemów.  

Będę poznawał twe ciało

dotykiem myśli

delikatniejszym niż

szorstkie muśnięcie palców

będę poznawał cię

centymetr po centymetrze

uczucia i pożądania

dokładniej

niż robią to dłonie

niezgrabne i lepkie

będę poznawał cię długo

aż wymyślona

będziesz rzeczywistą